Imbir (Zingiber officinale) to zioło z rodziny Ginger. Znanych jest około 140 jego gatunków, ale najczęstszym typem jest imbir apteczny (lub leczniczy, zwykły, prawdziwy), często stosowany w medycynie i kuchni.
Ta pikantna roślina stała się znana w Azji 3000 lat temu. Stamtąd Fenicjanie przywieźli go nad Morze Śródziemne – początkowo jako środek płatniczy. W następnych latach Aleksandria była najważniejszym ośrodkiem importu imbiru. W XIII wieku Arabowie przywieźli ją do Afryki Wschodniej, w XVI wieku Portugalczycy przywieźli roślinę do Afryki Zachodniej, Hiszpanie na wyspy Karaibów.
Imbir jest obecnie uprawiany w wielu krajach o klimacie tropikalnym: południowych Chinach, Indonezji, Florydzie, Meksyku, Brazylii, Australii. Nie rośnie nigdzie na wolności. Korzenie imbiru, które kupujemy w sklepach, są uprawiane na dużych plantacjach. Ale możemy ustawić małe łóżko ogrodowe na parapecie. Roślina ta jest również uprawiana do celów czysto dekoracyjnych, ponieważ pięknie kwitnie czerwonym kwiatostanem.
Zdjęcie. Plantacja imbiru.
To interesujące! W mitologii hinduskiej uważa się, że imbir pomaga ludziom, zwierzętom i roślinom. Uważano, że uprawa go w ogrodzie stymuluje wzrost i płodność wszystkich organizmów. Rośliny rosnące przy rabatach rudych mają wyraźny kolor. Imbir sprzyja symbiozie między całym światem żywych organizmów. Chińczycy uważają, że przyczynia się do utrzymania szczęścia.
Morfologia
Ta wieloletnia roślina osiąga wysokość 1 metra i przypomina kształtem trzcinę.
- Korzeń. Kłącze jest rozgałęzione, grube, mięsiste, w kolorze jasnobrązowym, tworząc rząd segmentów bulwiastych o długości do 10 cm.
- Łodygi. Z kłączy wyrastają łodygi pokryte długimi liśćmi. Pędy bezowocne osiągają wysokość 80-100 cm, łodygi kwiatowe są znacznie krótsze, łuskowate, bezlistne.
- Liście lancetowate, długie, pokrywające łodygę, rosnące w 2 rzędach.
- Kwiaty. Kwiaty imbiru są duże, tworzą żółte, zielonkawożółte z fioletowymi, fioletowymi kwiatostanami w kształcie kolców. Kwiaty z bardzo małymi kielichami, fioletową lub żółtą koroną
- .
- Owoc ma kształt torebki.
Surowcem jest kłącze imbiru – Rhizoma Zingiberis. Korzeń jest przetwarzany na różnego rodzaju surowce, np. Brązowy imbir suszony na słońcu lub w suszarniach. Korzeń można częściowo lub całkowicie obrać – część warstwy korowej usunąć nożem. W wyniku skrobania rośliny nożem na powierzchni pojawiają się brązowe plamy. Dlatego surowce bielone są dwutlenkiem siarki, kredą, gipsem – tak uzyskuje się biały imbir.
Skład chemiczny korzeni
Kłącze imbiru cenione jest ze względu na olejek eteryczny (0,6-3,5% masy korzenia), w skład którego wchodzą:
- Sesquiterpen, zingiberen – do 50%. Charakterystyczny imbirowy aromat zawdzięcza alkoholowi seskwiterpenowemu o masie cząsteczkowej Zingiberol C15H26O.
- Aldehydy – gingerol, shogaol, zingeron.
- 1,8-cyneol, borneol, cytral, felandren, kamfen, limonen.
Składniki drugorzędne obejmują skrobię (15-50%) i kwasy organiczne:
- szczawiowy,
- jabłko,
- bursztyn.
Sadzenie korzenia
W naszych warunkach klimatycznych uprawa imbiru na otwartym polu jest niemożliwa, ponieważ roślina nie wytrzymuje mrozu. Imbir z korzenia można wyhodować tylko w domu, w pomieszczeniach o temperaturze powietrza powyżej 25 ° C latem i powyżej 10 ° C zimą.
Jak wybrać i przygotować materiał do sadzenia?
Pierwszym krokiem jest zakup świeżego, zdrowego kłącza do sadzenia. Kłącze imbiru jest sprzedawane w prawie każdym sklepie spożywczym. Musisz wybrać jędrne, dobrze rozgałęzione, świeże korzenie bez oznak choroby, próchnicy. Wybierz kłącze o gładkiej, białawej, błyszczącej skórce. Korzeń musi mieć co najmniej jedno żywe, jasnozielone oko. Duże kawałki korzeni dzielimy na mniejsze (z oczkami) i odstawiamy na kilka godzin do wyschnięcia.
Lądowanie – krok po kroku
Najpierw należy namoczyć kłącze imbiru przez noc w ciepłej wodzie, a następnie pozostawić do wyschnięcia na 1-2 dni. Następnego dnia kłącze kroi się na małe kawałki (o szerokości 3 cm) co najmniej jednym okiem.
Im większy wizjer, tym większe szanse na prawidłowy rozwój rośliny.
Przed sadzeniem kłącze, podzielone na mniejsze części, powinno trochę wyschnąć. Jeśli jednak kłącze już zaczęło pączkować, nie jest cięte, jest całkowicie umieszczane w ziemi.
Jak wybrać garnek? Wybierz szeroką, ale płytką doniczkę na imbir, ponieważ korzeń rośnie szeroko, a nie głęboko. Dlatego po bokach powinno być wystarczająco dużo miejsca na wzrost kłącza – wystarczą duże, szerokie doniczki lub skrzynki balkonowe. Roślinę najlepiej uprawiać w plastikowych doniczkach, które dłużej zatrzymają wilgoć w ziemi. Ponieważ roślina ta charakteryzuje się szybkim wzrostem, kłącza należy natychmiast sadzić w dużych doniczkach, skrzynkach balkonowych.
Pojemniki muszą być dobrze osuszone. Konieczne jest wylanie małej warstwy małych kamyków lub keramzytu na dno garnka, wykonanie otworów drenażowych na dnie. Gleba powinna być lekko kwaśna, zbliżona do obojętnej.
Lądowanie:
- Pojemnik jest wypełniony żyzną glebą kwiatową. Najlepiej jest zmieszać torf, ziemię ogrodową i piasek w stosunku 2: 1: 1. Podkład powinien zawierać proszek do pieczenia w proporcji do podkładu 70% do 30%, na przykład:
- perłowiec;
- piasek;
- mała ekspandowana glina (2-4 mm);
- drobnoziarnista gleba akwariowa.
- Kłącza układa się poziomo na głębokość 2-3 cm, posypuje warstwą podłoża o grubości 2 cm.
Uwaga! Kłącza imbiru rosną w poprzek, dlatego zaleca się zachowanie między nimi odstępu co najmniej 20 cm Jeśli cel sadzenia jest tylko dekoracyjny, można sadzić grubsze. Pąki nowych pędów muszą być skierowane do góry!
- Ostrożnie spryskać wodą.
- Doniczkę dobrze jest przykryć przezroczystą plastikową torbą, tworząc „szklarnię”, co przyspieszy kiełkowanie.
- Sadzonki wyłaniają się z ziemi po 28-30 dniach. Następnie usuwa się folię, doniczkę umieszcza się na parapecie okna wschodniego lub zachodniego.
Uwaga! Młodego pędu nie należy umieszczać na południowym oknie, aby nie przypalić liści.
Daty i miejsce wyładunku
Lepiej jest zacząć uprawę imbiru wczesną wiosną, wtedy będzie mógł najszybciej wykiełkować, ewentualnie zakwitnąć.
Miejsce, w którym rośnie imbir, powinno być lekkie i ciche. Roślina lubi stanowiska dobrze oświetlone, ale nie toleruje ostrego bezpośredniego nasłonecznienia. Dobrze sprawdzi się parapet wschodni lub zachodni. Latem doniczkę można przenieść do ogrodu, tarasu, balkonu.
Imbir rosnący w doniczkach nie lubi zbyt wysokich temperatur zarówno latem, jak i zimą. Zimą stawiany jest na parapecie najlżejszego i najzimniejszego okna. Latem doniczkę można postawić na balkonie lub w ogrodzie, omijając miejsca zbyt narażone na bezpośrednie działanie promieni słonecznych.
Imbir preferuje nie mniejszą temperaturę powietrza 20-25 ° C.
Rozwój
Imbir jest rośliną ciepłolubną iw naszym klimacie nie da się go uprawiać przez cały rok w plenerze. Możesz jednak wyhodować roślinę doniczkową.
Podlewanie
Imbir preferuje wilgotną glebę, ale zbyt mokra gleba zgnije kłącza. Rośliny uwielbiają podlewać, ale podlewanie powinno odbywać się wieczorem, gdy promienie słoneczne nie padają bezpośrednio na roślinę. Lepiej jest używać wody deszczowej lub filtrowanej.
Roślina nie wymaga dużej wilgotności, ale gleba powinna być przez cały czas lekko wilgotna. Powierzchnię gleby najlepiej spryskiwać codziennie wodą za pomocą opryskiwacza ręcznego.
Pod koniec lata imbir przestaje rosnąć, liście zaczynają wysychać, a zapotrzebowanie na wodę maleje. W sierpniu podlewanie jest ograniczone, we wrześniu całkowicie zatrzymane. Roślina przygotowuje się do odpoczynku jesienno-zimowego, kłącze zaczyna dojrzewać.
Pielęgnacja jesienią, zimą
Jesienią, gdy liście imbiru żółkną, kłącze można wykopać, obrać i przechowywać w lodówce lub zjeść.
Można ją zostawić w doniczce przenosząc do wiosny do pomieszczenia o temperaturze 10 ° C. Roślina nie jest podlewana w okresie zimowania. W lutym rośliny są ponownie przenoszone w słoneczne miejsce, zaczynają regularnie podlewać.
Wiosenna pielęgnacja
Wiosną, po odpoczynku, kłącze przesadza się do nowej gleby, przenosi do ciepłego pomieszczenia i od samego początku rozpoczyna się proces wzrostu.
Top dressing
Podczas wzrostu można karmić imbir wiosną i latem. Jeśli korzeń jest uprawiany do spożycia, stosuje się tylko nawozy organiczne. Ozdobną roślinę imbiru można karmić nawozami mineralnymi. Kiedy imbir zacznie kwitnąć, można go ponownie nakarmić nawozem kwitnącym. Dzięki temu roślina zawiązuje pąki.
Podanie
Użycie imbiru jest szerokie i jest o czym pisać. Jego smak i właściwości lecznicze są znane i cenione od czasów starożytnych, dziś można go znaleźć w różnych potrawach. Najczęściej stosowany jest w kuchniach azjatyckich. Posiada specyficzny, mocny aromat z orzeźwiającą, lekko słodką nutą, w smaku ostry, lekko gorzki. Ostry smak i zapach zawdzięcza dużej zawartości olejków eterycznych.
Zastosowanie w kuchni:
- jako przyprawa do mięs, owoców morza, ryb;
- dodawany do sosów;
- w deserach, ciastach;
- podczas przygotowywania napojów.
Młode sześciomiesięczne kłącza można spożywać jako warzywa, kandyzowane lub konserwowane w syropie cukrowym. Dziewięciomiesięczne korzenie imbiru są suszone i używane jako przyprawa do:
- piernik;
- Biszkopty;
- zupy;
- smażone mięso;
- desery;
- Kawa.
Korzeń jest używany do produkcji piwa imbirowego, wina.
Kłącze imbiru ma właściwości lecznicze:
- przeciwzapalny;
- ogrzewanie;
- wzmacniający.
Roślina ta była używana i badana od wielu lat. W starożytności był używany jako przyprawa i lekarstwo:
- przeciw nudnościom;
- od reumatyzmu;
- do leczenia chorób układu oddechowego;
- jako antidotum na ukąszenie węża;
- jako silny afrodyzjak.
Badania potwierdziły obecnie niektóre właściwości lecznicze tej rośliny. Opublikowano wiele informacji na temat właściwości przeciwutleniających i przeciwwymiotnych sproszkowanego imbiru. Roślina charakteryzuje się niską toksycznością, dzięki czemu jest bezpieczna w użyciu.
Wiele osób używa korzenia imbiru jako dodatku do herbaty. Herbata imbirowa rozgrzewa, wzmacnia zimą i odświeża latem, stosowana jest w leczeniu przeziębień. Jesienią można przygotować syropy imbirowe, miodowe, cytrynowe i goździkowe stosowane profilaktycznie na wzmocnienie organizmu lub jako przyprawa do wielu potraw.
Imbir obniża poziom cholesterolu we krwi. Olejek działa immunomodulująco, stymuluje układ odpornościowy organizmu.
We wczesnych latach osiemdziesiątych stwierdzono, że imbir ma działanie przeciwzapalne, o czym świadczy jego hamujący wpływ na syntezę prostaglandyn.
Udowodniono, że ten cenny korzeń zawiera składniki o właściwościach farmakologicznych naśladujących leki przeciwzapalne. Jest skuteczny wobec cytokin syntetyzowanych i wydzielanych w miejscu zapalenia. Cytokiny to małe cząsteczki białka wydzielane przez limfocyty, makrofagi, fibroblasty i inne komórki. Mogą działać jako mediatory między komórkami zaangażowanymi w odpowiedź immunologiczną i zapalną. Badania pokazują, że składniki korzenia imbiru hamują działanie kilku genów biorących udział w odpowiedzi zapalnej. Mechanizm działania składników imbiru został zbadany przez wielu naukowców. Stwierdzono, że gingerole i ich pochodne, zwłaszcza 8-paradol, są bardziej skuteczne niż aspiryna.
Działanie przeciwzapalne składników kłącza imbiru zostało zbadane przez włoskich naukowców. Porównali działanie imbiru i kwasu acetylosalicylowego, zbadali wpływ tych składników na obrzęki, działanie przeciwgorączkowe i przeciwbólowe. Badania wykazały również, że podawanie ekstraktu obniżyło temperaturę ciała u 38% szczurów, podczas gdy ta sama dawka kwasu acetylosalicylowego była skuteczna w 44%.
Kilka badań potwierdziło przeciwwymiotne działanie imbiru. W rezultacie nastąpiło zmniejszenie nudności i wymiotów wywołanych bodźcami do poruszania się. W badaniach klinicznych nudności z powodu choroby lokomocyjnej wywoływano na różne sposoby: ochotników obracano na obrotowym krześle lub umieszczano w obrotowym urządzeniu. Ochotnicy w różnym wieku otrzymywali dawki świeżego lub sproszkowanego imbiru w różnych ilościach. W większości przypadków zmniejsza się częstotliwość wymiotów i nudności.
