Flora jest różnorodna i różnorodna. Są tam wspaniałe kwiaty o okropnym zapachu i brzydkich roślinach, które emanują cudownymi aromatami. W magicznym królestwie drzew, krzewów i kwiatów jest wiele osobników, które zadziwiają wyobraźnię wzrostem, umiejętnością przystosowania się do warunków środowiskowych, zdolnością do przetrwania zarówno w dżungli, jak i na pustyni.
Na świecie istnieje grupa roślin należących do różnych rodzin, ale łączy je jedno – są mięsożerne. Mogą spotkać się w każdej strefie klimatycznej i na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Arktyki. Jedną z takich roślin jest rosiczka.
W grupie roślin drapieżnych znajduje się tajemniczy kwiat. Kropla rosy to owadożerna roślina, która ma 164 gatunki. Chociaż można je znaleźć w dowolnej części świata, większość z nich rośnie w Nowej Zelandii i Australii. Rosiczki rosnące na północy są znacznie mniejsze niż ich tropikalne odpowiedniki. Na przykład łodyga australijskiej rosiczki olbrzymiej może osiągnąć 60-100 cm.
Kropla rosy to uroczy drapieżnik
Południowoafrykańska rosiczka królewska może jeść nie tylko owady, ale nawet ślimaki, myszy, żaby i ropuchy. W krajach europejskich o klimacie umiarkowanym można znaleźć, oprócz zwykłej okrągłolistnej (drosera rotundifolia), kilka innych gatunków rosiczki. Na półkuli północnej przedstawiciel tej rodziny o podłużnych liściach (drosera anglica) rośnie na bagnach. Rosną na mchach, pod ich nieobecność – bezpośrednio na skałach.
Kropla rosy to roślina drapieżna, w swoim naturalnym środowisku może mieć różne rozmiary i budowę. Im dalej na południe rosiczka rośnie, tym wyższa i grubsza jest jej szypułka. W Australii i na Przylądku Dobrej Nadziei rosną w krzewach osobniki, niektóre z nich osiągają gigantyczne rozmiary (do 1,5 -3 m wysokości). Na północnych szerokościach geograficznych o klimacie umiarkowanym roślina ta jest gorsza i różni się na zewnątrz od mieszkańców tropików.
Jak wygląda rosiczka? Zasada budowy jest taka sama dla wszystkich członków rodziny Droseraceae. Liście rośliny są zbierane w wylocie korzeni. U niektórych gatunków są zaokrąglone, u innych podłużne. Rzęski mogą być koloru zielonego, czerwonego lub żółtawo-brązowego.
Różowe, białe lub szkarłatne kwiaty rosiczki są dość wysokie dzięki długim szypułkom. Natura rozsądnie się pozbyła, nadając jej taką strukturę.
Osobliwa budowa rośliny mięsożernej – rosiczki
Pąki rośliny otwierają się tylko przez jeden dzień. Aby owady mogły go zapylić i nie zostały uwięzione w lepkich liściach, kwiat musi urosnąć. Po zapyleniu powstają kapsułki z małymi nasionami. Korzenie rosiczki są słabe. Ich zadaniem jest utrzymanie kwiatu na ziemi i podlewanie go z gleby. Dzięki swoim ofiarom otrzyma niezbędne białka i minerały.
Na przykład rosiczka karłowata, która przestała wytwarzać niezbędne enzymy do ekstrakcji soli z gleby. Nie wszystkie odmiany tej rodziny całkowicie utraciły zdolność do odżywiania się przez korzenie.
Więc co to jest rosiczka? Dlaczego wzbudza strach u wszystkich, którzy widzieli ją na polowaniu? Roślina otrzymała nazwę „rosiczka” ze względu na podobieństwo błyszczących kropelek lepkiej masy na kosmkach liści z rosą. Roślina koloru czerwonego lub zielonego ma liście pokryte 25 rzęskami po bokach i w górnej części blaszki liściowej.
Na końcu kosmki mają zgrubienie z gruczołem, który wydziela lepki śluz o delikatnym słodkawym aromacie. Zwabione połyskiem kropelek i przyjemnym zapachem owady bez strachu siadają na liściu i grzęzną w lepkiej powierzchni. Mięsożerna roślina natychmiast reaguje na dotyk.
Ciekawy. Jeśli przedmiot nieożywiony (suche źdźbło trawy, gruz lub kropla deszczu) spadnie na liść rosiczki, to po prostu nie zwraca na niego uwagi i nie fałduje się. Wynika to najprawdopodobniej z faktu, że kolejna „ofiara” nie porusza się i nie stawia oporu, nadal nie ma w niej białka, którego kwiat potrzebuje do odżywienia.
Składa liść, próbując objąć ofiarę wszystkimi rzęskami. Im bardziej owad się opiera, tym mocniej zaciskają się rzęski.
W kropelkach lepkiej cieczy, w której ofiara jest całkowicie zanurzona, oprócz enzymów trawiennych, niektóre rosiczki zawierają substancje paraliżujące. W takiej pułapce ofiara zostaje w stu procentach zamieniona na pożywienie. Proces trawienia u niektórych gatunków drosera zachodzi w ciągu kilku minut, w innych trwa kilka dni.
Po strawieniu pokarmu liść się rozwinie, na jego powierzchni widać tylko resztki owada lub zwierzęcia. Enzymy biorące udział w trawieniu są w stanie rozpuścić nawet małe chrząstki zwierzęce. Z owadów pozostaje tylko ich chitynowa błona. Blaszka liściowa przez pewien czas pozostaje sucha. Ale gdy drosera zgłodnieje, na rzęsach znów pojawią się „łzy”. Rosiczka „wyjdzie” ponownie na polowanie.
Rosyanka „Dines”
Nawet jeśli muszki i komary nie latają na kwiat przez długi czas, roślina nie umrze. Źródłem pokarmu białkowego dla niej, jak dla każdej rośliny, będzie dwutlenek węgla i gleba bogata w minerały.
W naturze rosiczki służą jako rodzaj stabilizatora, który utrzymuje równowagę między florą a fauną. Nikt i nic takiego nie istnieje na tym świecie. Każda żywa istota i nieożywiony przedmiot ma swoją własną rolę. Tak jest w przypadku rośliny drosera.
Jeśli dzięcioł jest uważany za „porządnego” drzew w lesie, zjadającego szkodliwe owady w korze, to rosiczka niszczy owady w bagnistych miejscach. Południowi krewni kwiatu również jedzą większych przedstawicieli fauny. Wszystko zależy od szczęścia: ropucha wpadła w pułapkę – rosiczka ma szczęście. Drapieżniki również potrzebują pożywienia, aby przetrwać.
Struktura tego kwiatu jest nietypowa, tworząc pionowe rozety, których długość waha się od 1 cm do 1-3 m. Mimo słabego systemu korzeniowego i kruchego wyglądu byliny te żyją czasem nawet do 50 lat. Rosiczki, które żyją na północnych szerokościach geograficznych z klimatem umiarkowanym, są uśpione zimą.
Ciekawy! Ich odpowiedniki z Australii, Argentyny czy Afryki są aktywne przez cały rok. Aby przetrwać porę suchą, używają korzenia bulw, który pomaga im odżywiać się z gleby.
Rośliny drapieżne nepentes – opieka domowa
Spośród roślin mięsożernych rosiczki są najliczniejsze i najbardziej rozpowszechnione. Osiedlając się na torfowiskach półkuli północnej w Ameryce, Europie i Azji, rosiczki zaadaptowały się wyjątkowo dobrze dzięki obfitości owadów w wilgotnym mikroklimacie. Brak fosforu, potasu i soli azotowych, pozyskiwanych przez słabo rozwinięte korzenie z bagiennych gleb, „zmusił” roślinę do zwrócenia uwagi na nowy sposób żywienia: zjadanie much, komarów, ważek, które obficie żyją na bagnach.
Dzięki zmodyfikowanym liściom z kosmkami zaopatrzonymi w gruczoły rosiczki nauczyły się łapać zdobycz i trawić ją enzymami i kwasami organicznymi z rzęsek.
Rosiczka w przyrodzie
Drosera żyje nie tylko na półkuli północnej. Żaden kontynent, poza Arktyką, nie został pozbawiony uwagi przez rosiczkę. Występuje na australijskich pustyniach i piaskach Afryki, na meksykańskich preriach i na górzystych zboczach Kaukazu. Od czasów starożytnych poeci i pisarze, muzycy i artyści poświęcili swoje dzieła temu „czarującemu zabójcy”, nadając jej niespotykane, fantastyczne cechy.
Anglicy poetycko nazywali rosiczkę okrągłolistną „słoneczną rosą”, wśród ludu nazywana jest muchołówką. Nazwę „Drosera” („Rosa”) po raz pierwszy nadał roślinie szwedzki przyrodnik Karl Linnaeus. Rzeczywiście, połysk lepkich kropelek tej rośliny z daleka można pomylić z kroplami rosy. Widok jest równie piękny i urzekający, jak niebezpieczny.
Rosiczka angielska (Drosera anglica) została sprowadzona z Hawajów. Znalazła nowy dom na Kaukazie, , Białorusi i Ukrainie, Syberii i krajach Azji Środkowej. Często tego typu włóczęgów można spotkać w Kanadzie, USA, na Dalekim Wschodzie, w Europie i Japonii.
Angielska rosiczka długolistna
Osiedla się dość często obok rosiczki okrągłolistnej i pośredniej. Ulubionymi miejscami Drosera anglica są torfowiska torfowe z piaszczystą wilgotną glebą. W niektórych siedliskach roślina jest zagrożona wyginięciem, dlatego została umieszczona w Czerwonej Księdze Rzadkich Roślin .
W opisie rosiczki angielskiej można zauważyć, że dorasta od 9 do 24 cm, ma dość długie liście (9-11 cm) i białe kwiaty. Nasiona tworzą się w kapsułce i rozpraszają się, gdy są całkowicie dojrzałe.
Ważny! Pomimo tego, że rosiczka angielska jest rośliną drapieżną i trującą, jest szeroko stosowana w farmakologii i medycynie ludowej jako środek przeciwzapalny, uspokajający, przeciwgorączkowy, moczopędny i wykrztuśny. Jedynym warunkiem użycia jest użycie zdrowych kolorów. Sczerniałe rośliny są silnie toksyczne.
Przylądek Rosyanka (Drosera capensis) jest jednym z najpiękniejszych przedstawicieli rodziny Rosyankov. Uprawiane w domu. Rosiczka przylądkowa ma małą łodygę i długie liście. Roślina jest bezpretensjonalna, w dobrych warunkach pokojowych do hodowli może kwitnąć białymi kwiatami przez cały rok. Mimo niewielkiego wzrostu, bo zaledwie 13 cm, posiada doskonałą zręczność.
Rosiczka przylądkowa to jeden z najpiękniejszych gatunków
Łapiąc owada uwięzionego w lepkich czerwono-białych rzęskach, długi liść szybko się zwija.
Ta roślina jest najliczniejszym ze wszystkich drapieżników na świecie. Rosiczka okrągłolistna (drosera rotundifolia) rośnie na prawie wszystkich kontynentach. Najczęściej można go zobaczyć na torfowiskach. Okrągłe liście z kosmkami mackami znajdują się prawie przy samych korzeniach. Kwitnienie przypada na lipiec.
Rosiczka okrągłolistna jest najpospolitszym gatunkiem z rodziny Rosyanokov na świecie
Białe kwiaty pojawiają się na 19-centymetrowych łodygach, po dojrzewaniu późnym latem nasiona formują się w torebki. Dziwne, ale ta drapieżna roślina ma tak wiele czułych nazw: „Bóg” lub „Słoneczna Rosa”, „Rosichka”, „Carevy Eyes”.
Republika Południowej Afryki jest domem dla rosiczki Alicii. Struktura liści kwiatowych przypomina mini-talerze, tylko z dużą ilością lepkich rzęsek. Kwiaty różówki rosiczki Alicii rosną w postaci kwiatostanów przypominających grona. Ciekawy sposób na polowanie na rośliny na owady.
Alicia’s Dewdrop pochodzi z Afryki
Gdy tylko ofiara uderzy w rzęski, natychmiast przenosi ofiarę na środek liścia. Skulony jak bułka zaczyna trawić jedzenie. Po skończonym posiłku liść rozwija się i po chwili ponownie przykrywa pachnącymi lepkimi mackami.
Siedlisko rosiczki binata (Drosera binata) to przybrzeżne i wyspiarskie strefy Australii. Słynie z tego, że jest największą rośliną drapieżną, dorastającą do 60 cm wysokości. Dwusylabowy kwiat jest nazywany rozwidlonymi wąskimi pędami z rzęskami, co jest nietypowe dla rosiczki z rodzaju Lopastny.
Gdzie rośnie rosiczka bagienna, można dowiedzieć się z jej nazwy. W naturze występuje kilka odmian mieszkańców bagien. Najpopularniejsze są rosiczki okrągłolistne, angielskie i pośrednie. Żyją na glebach bagiennych pozbawionych azotu, fosforu, potasu, wapnia i magnezu.
Rosiczkowa rosiczka Binata to największy gatunek Rosyankovów
Polując na owady i zjadając je, nadrabiają niedobory minerałów, doskonale znoszą mroźne zimy. Ich pąki można przechowywać w uformowanych workach z mchem torfowcem do pięciu miesięcy. Wraz z pojawieniem się pierwszych promieni słońca przebijają się pierwsze pędy.
Hiacynty: kwiaty, rośliny, pielęgnacja domowa
Jako rdzenni mieszkańcy subtropików wiele odmian rosiczki dobrze się zakorzenia i rozmnaża w niewoli, czyli w domu. Pielęgnacja tych roślin wymaga specjalnego. Najciekawszą rzeczą w tej sytuacji jest kwestia odżywiania. Drosera nie można karmić, mając nadzieję na uzupełnienie niezbędnych produktów z gleby. Ale wtedy będzie rosło wolniej. Dlatego rosiczce należy podawać 2-3 muchy tygodniowo, ale niezbyt duże.
Croton – opieka domowa i sposób podlewania tej rośliny
Jeśli chcesz wyhodować rosiczkę lub muchołówka w domu, musisz najpierw zapoznać się z tym typem rośliny. Po otrzymaniu informacji możesz kupić nasiona w specjalnym sklepie, szkółce lub zamówić je online. Następujące działania będą następujące:
Odżywianie rosiczki
Za miesiąc nasiona rosiczki wykiełkują i wyrosną.
Domowa kropla rosy nie wymaga wiele czasu i uwagi. To bardzo światłolubna roślina, chociaż dobrze żyje w cieniu. Na słońcu jego liście są jaskrawożółte lub czerwone, w cieniu pozostają zielone.
Podlewanie i odżywianie należy przeprowadzać w oparciu o charakter kwiatu. Jeśli są to odmiany australijskie, które tworzą bulwy, mogą przez długi czas obejść się bez wody. Większość odmian preferuje wilgotną glebę. Pierwszą oznaką braku nawilżenia jest brak kropelek na rzęsach. W takim przypadku musisz zanurzyć doniczkę w szerokim pojemniku z wodą.
Uwaga! Roślina nie potrzebuje dodatkowego nawożenia gleby. Uzyskanie odpowiedniej ilości paszy dla zwierząt zaspokoi potrzeby żywieniowe kwiatu. Rosiczkę można przesadzać tylko w skrajnych przypadkach, gdy gleba jest zamulona lub gleba jest dotknięta chorobą.
Uprawa rośliny higrofitowej, a następnie pielęgnacja to bardzo ciekawa czynność. Podwójnie fascynujące, jeśli ta roślina jest również drapieżnikiem. Opieka nad rosiczką w domu nie jest trudna, chociaż każda roślina wymaga uwagi i troski. Dlatego każda praca musi być wykonywana z zainteresowaniem, miłością i duszą.
