Roślina doskonale nadaje się do hodowli domowej i może ożywić nawet najbardziej nudny krajobraz.
Cechy
Bugenwilla (łac. Bugenwilla) została odkryta i opisana przez francuskiego botanika Philiberta Commersona, który podczas wyprawy dookoła świata odkrył ją w lasach południowej Brazylii. Kwiat zawdzięcza swoją nazwę liderowi tej kampanii, Louisowi Antoine de Bougainville, którego cześć została nazwana. Odkrycie gatunku datuje się na 1768 r., a od 1861 r. roślina uprawiana jest w Europie, Azji i Australii.
Bugenwilla szczególnie upodobała sobie mieszkańców Francji i Włoch, a ona sama doskonale postrzegała klimat tych krajów. Turyści i podróżnicy za każdym razem podziwiają rośliny pnące, dosłownie wijące się w domu, i są zdumieni różnorodnością kolorów i kształtów. Kwiat jest sadzony jako żywopłot, używany do formowania bonsai i jest często używany w projektowaniu krajobrazu.
Na terenie naszego kraju kultura nie jest sadzona na otwartym terenie, co wiąże się z sezonowymi wahaniami temperatury i dużym prawdopodobieństwem mrozu. Krajowi hodowcy kwiatów uprawiają piękno w ogrodach zimowych, a latem wyprowadzają je na zewnątrz i wykorzystują do dekoracji dziedzińców i przestrzeni publicznych.
Bugenwilla należy do rodziny Niktaginov i jest wiecznie zielonym pnącym krzewem, który w swoim naturalnym środowisku osiąga wysokość 5 m. Liście są ułożone naprzemiennie i mają równe krawędzie, a kwiaty są raczej niewyraźne i mało widoczne. Szerokie i jasne przylistki, pomalowane na fioletowe, jaskraworóżowe, fioletowe, żółte i jasnobiałe, nadają roślinie wysoki efekt dekoracyjny.
Roślina dobrze nadaje się do uprawy w pomieszczeniach i szklarniach i jest często wykorzystywana jako bulwa.
Wyświetlenia
Rodzaj bugenwilli obejmuje 18 gatunków, ale tylko cztery są wykorzystywane do hodowli ozdobnej. Są to bugenwilla glabra (bugenwilla naga lub gładka), bugenwilla spectabilis (cudowna bugenwilla), bugenwilla buttiana (bugenwilla buttyjska) i bugenwilla peruwiańska (bugenwilla peruwiańska).
- Bugenwilla naga jest bardzo popularnym gatunkiem uprawianym w pomieszczeniach ze względu na niewielkie rozmiary i dobrą zgodność w tworzeniu korony. Kwiat dorasta do 5 m, ma gładkie, piękne liście i jest przodkiem wielu nowoczesnych odmian.
- Bugenwilla cudowna (piękna) to gatunek wyższy. Przy dobrej pielęgnacji i stworzeniu optymalnych warunków wzrost dorosłych osobników może sięgać 15 m. Gatunek ma przyjemne w dotyku aksamitne liście, posiada dużą paletę barw i jest często wykorzystywany do pionowego ogrodnictwa elewacji.
- Bugenwilla peruwiańska w przeciwieństwie do poprzednich gatunków dopiero zyskuje na popularności i do niedawna była bardziej wykorzystywana do prac hodowlanych niż do hodowli w pomieszczeniach. Wszystkie rośliny tego gatunku wyróżniają się długim i obfitym kwitnieniem oraz dobrą przeżywalnością. Kwiat jednak nie krzewi się zbyt dobrze, dlatego należy go stymulować częstym przycinaniem.
- Bugenwilla Buttiana to gatunek hybrydowy, który pojawił się w wyniku skrzyżowania bugenwilli nagiej i peruwiańskiej. W rezultacie hybryda przejęła najlepsze cechy od rodziców i charakteryzuje się wysokimi właściwościami dekoracyjnymi i długim kwitnieniem.
Tak skromna liczba gatunków uprawnych wystarczy, aby pokazać całą różnorodność rodzaju. Wynika to z dużej liczby odmian i mieszańców, które zadziwiają wyobraźnią różnorodnością kształtów i kolorów. Poniżej znajdują się niektóre z najpopularniejszych odmian, których recenzje są najczęstsze.
- Podwójny Różowy. Roślina ma różowe podwójne przylistki z żółto-zielonym środkiem, które wyglądają bardzo elegancko i doskonale współgrają z soczystą zielenią liści.
- Limberlost Piękno. Charakterystyczną cechą odmiany są delikatne białe podwójne przylistki z zielonym środkiem. Na słońcu stają się różowawe i wyglądają bardzo nietypowo.
- Vera głęboki fiolet. Przedstawiciele tej odmiany wyróżniają się dużymi przylistkami o jasnym szkarłatnym kolorze, które skutecznie łączą się z ciemnozielonymi dużymi liśćmi.
- Pomarańczowy lód. Odmiana charakteryzuje się ciekawymi pomarańczowymi przylistkami, które pod koniec kwitnienia nabierają jasnoróżowych tonów. Liście rośliny mają różnobarwny kolor i prezentowane są w trzech odcieniach.
- Sacura. Ta odmiana jest kompaktowa i świetnie nadaje się do hodowli w pomieszczeniach. Kwiat rośnie bardzo dobrze i ma jasnoróżowe przylistki, które pod koniec sezonu stają się czysto białe z różowymi żyłkami.
Warunki przetrzymywania
Aby bugenwilla rozwijała się prawidłowo i zachwycała innych swoim wspaniałym kolorem, należy zwrócić szczególną uwagę na stworzenie dla niej komfortowych warunków.
Wybór lokalizacji i oświetlenie
Najlepszym miejscem na bugenwille będzie ocieplona loggia lub ogród zimowy. Możliwe jest również wyhodowanie kwiatu na parapetach, ale w tym przypadku będziesz musiał stale ograniczać jego wzrost i regularnie go przycinać. Na lato, jeśli jest taka możliwość, wskazane jest przeniesienie rośliny na ulicę. Odbywa się to zwykle późną wiosną i wczesnym latem, kiedy zagrożenie późnymi przymrozkami już minęło, a temperatury na zewnątrz w ciągu dnia są równe temperaturom pokojowym.
Roślinę należy stopniowo przyzwyczajać do ulicy , odsłaniając ją przez kilka godzin i chroniąc przed wiatrem i bezpośrednim działaniem promieni słonecznych lutrasilem. Każdego dnia wydłuża się czas przebywania kwiatu na ulicy, a po 2-3 tygodniach całkowicie przenosi się na zawartość ulicy.
Jeśli ten wymóg zostanie zaniedbany, a roślina wewnętrzna zostanie wystawiona na ulicę bez adaptacji, kwiat szybko zrzuci liście i straci efekt dekoracyjny.
Po przyzwyczajeniu się bugenwilli do ulicy można ją postawić w nasłonecznionym miejscu, chronić przed przeciągami i pozostawić do jesieni. Wskazane jest, aby nie zacieniać krzewu innymi roślinami i nie przenosić go z miejsca na miejsce. Dotyczy to zwłaszcza okresu kwitnienia: w tym okresie wysoce niepożądane jest obracanie lub przesuwanie rośliny. Kwiat potrzebuje 6 godzin ekspozycji na bezpośrednie promienie ultrafioletowe, a nawet niewielkie cieniowanie jest bardzo bolesne.
Temperatura i wilgotność
Bugenwilla należy do roślin bardzo ciepłolubnych i nie toleruje zimna. Uważa się, że optymalna temperatura do uprawy w pomieszczeniach wynosi powyżej 23 stopni w lecie i co najmniej 15 w zimie. Od października do marca kwiat powinien znajdować się w stanie uśpienia niezbędnym do odpoczynku rośliny i przygotowania go do nowego sezonu wegetacyjnego.
Jeśli zimą utrzymają się wysokie temperatury w pomieszczeniu, istnieje ryzyko, że roślina nie „zaśnie”. Wpłynie to negatywnie na jego dalszy rozwój i może spowodować bardzo słabe kwitnienie, aw niektórych przypadkach jego całkowity brak. Dlatego organizacja spoczynku jest ważnym warunkiem prawidłowego wzrostu i rozwoju kwiatu.
Aby odesłać roślinę na zimowanie, od początku października ogranicza się podlewanie, a kwiat przenosi się w chłodne, ale jednocześnie dość jasne miejsce. Temperatura podłoża nie powinna spaść poniżej 5 stopni, w przeciwnym razie korzenie zamarzną, a bugenwilla umrze. W okresie uśpienia roślina zwykle zrzuca liście i odpoczywa. Pod koniec lutego kwiat wraca do ciepłego pokoju i stopniowo wyprowadzany jest ze stanu uśpienia.
Jeśli chodzi o wilgotność powietrza, krzew czuje się świetnie w temperaturze pokojowej 50-60%, co wynika ze stosunkowo suchego i słonecznego klimatu w ojczyźnie rośliny. W letnie dni można spryskiwać bugenwille i próbować to zrobić, aby krople wody nie spadły na przylistki. Przy długotrwałych lub długotrwałych mżawkach kwiat jest chroniony przed nadmiarem wilgoci i najlepiej jest wprowadzany do domu.
W okresie jesienno-zimowym opryski są kilkukrotnie ograniczane lub całkowicie wstrzymywane.
Jak dbać?
Bugenwilla jest uważana za dość bezpretensjonalną roślinę i wymaga najczęstszej opieki, w tym podlewania, karmienia i przesadzania.
Podlewanie
W miesiącach letnich roślina wymaga obfitego i terminowego podlewania. Powinieneś skupić się przede wszystkim na stanie podłoża iw żadnym wypadku gliniasta śpiączka nie powinna wysychać. Należy również wziąć pod uwagę temperaturę powietrza, a gdy spada, należy ograniczyć podlewanie. Wynika to z faktu, że roślina nie znosi zimnej wilgoci i będąc w takich warunkach może tracić liście. Pół godziny po podlaniu nadmiar wilgoci z palet należy spuścić, w przeciwnym razie korzenie mogą gnić.
Zimą, gdy bugenwilla jest uśpiona, częstotliwość podlewania jest znacznie zmniejszona, starając się zapobiec wysychaniu czubków pędów i osłabianiu turgoru. Pod koniec lutego intensywność wilgoci stopniowo wzrasta, a po przebudzeniu kwiat przechodzą w tryb letni.
Czasami wzrost podlewania i jasne zimowe słońce powoduje, że bugenwilla zakwita wcześnie, a na nagich gałęziach pojawiają się piękne przylistki. W takim przypadku nie musisz się martwić, krzak szybko zniknie i będzie się rozwijał zgodnie z sezonowością.
Transfer
Uprawiana w doniczkach w pomieszczeniu, bugenwilla wymaga regularnego przesadzania: szybko rozwija system korzeniowy, a jego pojemność staje się niewielka. W tym samym czasie korzenie są w stanie skrępowanym, a kwiat spowalnia swój wzrost. Nowa doniczka powinna być o 2-3 cm szersza od poprzedniej i musi mieć otwory drenażowe.
Gleba do przeszczepu bugenwilli jest kupowana w sklepie lub przygotowywana niezależnie. Aby to zrobić, glebę ogrodową lub darń miesza się z próchnicą liści i piaskiem rzecznym w stosunku 2: 2: 1 i dodaje się trochę wermikulitu lub węgla drzewnego. Na dno doniczki kładzie się warstwę ekspandowanej gliny, a na wierzch wylewa się niewielką ilość podłoża.
Następnie metodą przenoszenia przenoszą roślinę do nowej doniczki, starając się zachować jak najwięcej glinianej bryły i wypełniają glebę. Zabieg wykonuje się wczesną wiosną, zaraz po przebudzeniu kwiatu ze snu zimowego. Jeśli bugenwilla czuje się świetnie i nie wykazuje oznak depresji, nie musisz jej dotykać. W takim przypadku przeszczep można odłożyć na kolejny rok, ostrożnie zastępując górną warstwę ziemi nową. Tak więc co roku przesadza się młode, aktywnie rosnące okazy w wieku do 3-4 lat, a rośliny bardziej dojrzałe – co 2-3 lata.
Po przesadzeniu bugenwilla jest obficie podlewana, zieloną masę spryskuje się „Epinem” lub „Cyrkonem” i usuwa w jasne miejsce. Jeśli do przesadzenia krzewu użyto zakupionego podłoża odżywczego, przez 2-3 miesiące nie należy wykonywać dodatkowego nawożenia. Wynika to z faktu, że gleba zawiera już wymaganą ilość mikro- i makroelementów, a nasycenie nimi może prowadzić do oparzeń korzeni i obumarcia kwiatu.
Najlepszy opatrunek
Żywią bugenwille przez cały sezon wegetacyjny, stosując złożone nawozy mineralne, na przykład Agricole, aw okresie aktywnego wzrostu – roztwór dziewanny lub próchnicę. Przy stosowaniu gotowych preparatów preferowane są kompozycje o niskiej zawartości azotu , ponieważ jego nadmiar wywołuje aktywny wzrost zielonej masy, w wyniku czego kwitnienie może ulec zubożeniu.
Od drugiej połowy lata w celu poprawy kwitnienia stosuje się roztwory preparatów o wysokiej zawartości fosforu i potasu, rozcieńczając je do połowy stężenia wskazanego na opakowaniu.
Przycinanie i kształtowanie korony
Przycinaj bugenwille regularnie. Po pierwsze, ta procedura sprzyja pojawianiu się nowych pędów i odnowie roślin. Po drugie, dobrze uformowana korona znacznie zwiększa walory dekoracyjne kwiatu i czyni go bardzo atrakcyjnym. Najpierw przycina się słabe, zniszczone i suche pędy, a następnie przecina na pół mocne, zdrowe pędy jednoroczne.
Roślinę przycina się wczesną wiosną, zanim zacznie aktywnie rosnąć i kwitnąć, lub w środku lata, między pierwszą a drugą falą kwitnienia, nie zapominając o uszczypnięciu wyblakłych pędów, pozostawiając na nich 4-6 pąków .
- Podczas formowania bonsai zdrewniałe pędy nie są dotykane i wykorzystywane jako łodyga, a podczas uprawy żywopłotu kwiat jest pozostawiany jako winorośl i mocowany na podporach. Najbardziej odpowiednie odmiany do bonsai to Mini Thai Variegate, Pink Clouster i Mini Thai, a także hybryda Double Red Terry.
- Oprócz pionowego krajobrazu i bonsai bugenwilli często nadaje się obfity kształt. Aby to zrobić, doniczkę z rośliną umieszcza się w wiszącej donicy, a wiszące pędy przycina się na żądaną długość.
- Podczas formowania figur wolumetrycznych z bugenwilli , na przykład kosze lub kula, wokół kwiatu umieszcza się drut, wygięty w pożądany kształt. Rosnące gałęzie są stopniowo kierowane wzdłuż niej, jednocześnie utrwalając zielone pędy.
Reprodukcja
Do rozmnażania bugenwilli stosuje się nasiona, sadzonki i warstwy boczne.
Posiew
Metoda nasienna jest stosowana bardzo rzadko, co wiąże się z ryzykiem utraty cech rodzicielskich i degeneracji roślin. Najpierw nasiona moczy się w „Cyrkonie” lub „Epinie”, a następnie rozprowadza się na podłożu z piasku i torfu, pobranymi w równych częściach. Przed sadzeniem gleba jest kalcynowana w piecu w temperaturze 220 stopni przez 15 minut. Następnie sadzenie spryskuje się z butelki z rozpylaczem i przykrywa folią lub szkłem. Idealnie pojemnik powinien być wyposażony w dolną grzałkę, która utrzymuje temperaturę podłoża na poziomie 27 stopni.
Okresowo gleba jest nawilżana, a roślina jest wentylowana. Po pojawieniu się pierwszych pędów, co zwykle następuje po 2 miesiącach, szkło jest usuwane, a sadzonki uprawiane w zwykły sposób. Po pojawieniu się 2 liści na młodych pędach zanurza się je w różnych pojemnikach i przenosi do ogólnego schematu pielęgnacji.
Sadzonki
W celu rozmnożenia kwiatu za pomocą cięcia wycina się z rośliny część pędu, która ma 1-2 pąki. W tym przypadku cięcie dolne wykonuje się ukośnie i wykonuje się 2 cm poniżej nerki, a cięcie górne jest proste i 1 cm nad nią. Następnie cięcie jest lekko suszone i traktowane „Kornevinem”.
Sadzenie przeprowadza się w podłożu z próchnicy liści i piasku kwarcowego, w stosunku 2: 1. Łodyga jest zakopana 3-5 cm, zwilżona i przykryta szklanym słojem. Okresowo gleba jest spryskiwana, a kiełki są codziennie wietrzone.
Ukorzenienie zwykle następuje po 2-3 miesiącach, po czym słoik jest usuwany.
Warstwy boczne
W celu rozmnażania bugenwilli zielony pęd boczny jest pobierany przez nakładanie warstw, trochę przycinany i mocowany naciętym miejscem w glebie. Na wierzch wylewa się niewielką warstwę gleby i okresowo zwilża. Po pojawieniu się korzeni, które następuje po 1,5 miesiąca, sadzonki odcina się od rośliny matecznej i przesadza do osobnego pojemnika.
Choroby i szkodniki
Bugenwilla bardzo rzadko choruje, a wiele anomalii jest częściej związanych z błędami w opiece niż z chorobą. Na przykład, jeśli kwiat żółknie i odpadnie, najprawdopodobniej przyczyną jest nadmiar wilgoci. A jeśli liście zaczną wysychać na łodydze i łatwo odejść, to tutaj wręcz przeciwnie – roślina nie ma wystarczającego podlewania. Opadające zielone liście wskazują na brak odżywiania lub nagłe zmiany temperatury.
Spośród szkodników bugenwille są często atakowane przez przędziorków, wełnowców, łusek i mszyc. W takim przypadku pomocne będzie usunięcie dotkniętych liści, umycie kwiatu roztworem mydła do prania i obowiązkowe leczenie preparatem Aktellik lub Fitoverm.
