Opis odmiany ziemniaka Ariel warto rozpocząć od charakterystyki sezonu wegetacyjnego. Jest to odmiana średnio wczesna, w pełni dojrzewająca w 65 do 70 dni. Ziemniaki Ariel, zgodnie z ich cechami, dobrze nadają się do uprawy w regionie środkoworosyjskim, ale na glebach południowych czarnoziemu jest w stanie dać 2 plony na sezon. Uwielbia też lekkie, piaszczyste gleby. Odmiana została wyprodukowana w Holandii w 2007 roku.
Charakterystyka odmiany Ariel
Ariel, zgodnie ze swoimi cechami, ma wysoki plon – do 490 c / ha, średnio – 350 c / ha na żyznych glebach. Zachowanie jakości tego ziemniaka jest wystarczająco wysokie dla takiego plonu – 94%. To o 2% więcej niż w przypadku równie wydajnej Queen Anne. Jego atrakcyjność rynkowa również jest na przyzwoitym poziomie.
Krzew Ariela jest średniej do wysokiej wysokości, umiarkowanie rozgałęziony. Liście są małe, ciemnozielone, lekko pofalowane. Średnia liczba bulw uformowanych na krzaku wynosi 12. Skórka ziemniaka, zgodnie z jego właściwościami, jest ciemnożółta, miąższ ma bogaty kremowy odcień. Smak odmiany Ariel jest całkiem przyjemny, bulwy nie gotują się i prawie nigdy nie ciemnieją podczas gotowania.
Zalety i wady
Ariel nie jest typową odmianą dla krajowych gospodarstw zależnych, więc niewiele o nim wiadomo. Najczęściej w cechach podawanych przez hodowców warzyw chwalony jest za plon i łatwość pielęgnacji, ale odnotowuje się wymagalność gleb i wysokie koszty.
plusy
Ariel ma wiele pozytywnych stron. To elitarny, płodny, pożywny i wszechstronny ziemniak. Oto jego główne zalety:
- plon – na podstawie cech jest to jedna z najbardziej plennych odmian średniowczesnych w tej kategorii cenowej;
- mało wymagające nawozu – ziemniaki Ariel nie wymagają częstego i kosztownego nawożenia – wystarczy zwykły humus lub obornik;
- wysoka zbywalność – małe lub zepsute bulwy rzadko występują w zbiorach odmiany Ariel;
- nasycenie składnikami odżywczymi – ziemniaki zawierają 16% skrobi, cechy wskazują na zwiększoną ilość białka, a także beta-karotenu.
- doskonała odporność na choroby ziemniaka: parch, nicienie złociste, nowotwory i zarazę;
Ogólnie rzecz biorąc, Ariel nadaje się do uprawy nawet dla początkujących ogrodników i nie stwarza żadnych szczególnych problemów.
Minusy
Nie ma tak wielu negatywnych cech tej odmiany. Do najważniejszych wad ziemniaków Ariel należą:
- wrażliwość na właściwości glebowe – odmiana, jak widać po charakterystyce, nie toleruje gleb gliniastych i preferuje pożywną czarną glebę;
- podatność na chwasty – aby ziemniaki Ariel pomyślnie dojrzewały, należy często odchwaszczać teren z nimi;
- wysoka cena – jak wszystkie elitarne odmiany Ariel kosztuje dużo – 1 kg nasion szacowany jest na 170 r;
Ziemniaki wymagają również okresowego podlewania i nie cierpią w suchym klimacie – ważna jest dla nich umiarkowana wilgotność gleby.
Funkcje lądowania
Sadzenie Arieli, podobnie jak innych odmian średnio-wczesnych, zgodnie z ich cechami, odbywa się na początku maja, rzadziej pod koniec kwietnia. Przed sadzeniem ziemniaki należy wykiełkować w dobrze oświetlonym miejscu do pojawienia się 2 cm kiełków i ostrożnie potraktować fungicydami, aby uniknąć problemów w przyszłości.
Daty lądowania
W centralnej Rosji Ariel sadzi się na początku maja, w regionach południowych można rozpocząć sadzenie wcześnie – pod koniec kwietnia. Patrzą na temperaturę gleby – powinna się rozgrzać do 8 ° -10 °.
Najlepsza pogoda do sadzenia ziemniaków jest słoneczna, Ariel, sądząc po cechach, bardzo lubi światło słoneczne.
Warto wybrać spokojny dzień, aby ziemia nie wyschła. Idealnym rozwiązaniem jest ulewny deszcz na 3-4 dni przed sadzeniem.
Przygotowanie strony
Jesienią bezpośrednio po zebraniu poprzedniego zbioru należy starannie i głęboko przekopać teren pod ziemniaki, aby uchronić nasiona przed zeszłorocznymi bakteriami i chwastami. Na tydzień przed sadzeniem Ariel gleba jest ponownie poluzowana łopatą i nawożona obornikiem lub kompostem. Jednocześnie nie zapominaj o wilgotności terenu – zgodnie z charakterystyką powinna być nasycona wilgocią, ale nie wilgotna.
Schemat lądowania
Ariel najlepiej rośnie na najlżejszych glebach i nie toleruje obszarów gliniastych, dlatego nakłada się go płytko. Standardowa głębokość dołków ziemniaczanych waha się od 10 do 15 cm – wystarczająca odległość, aby nie uszkodzić korzeni podczas rozluźniania.
Odległość między krzewami, zgodnie z ich właściwościami, jest dość duża, powinna sięgać 40 cm, z kolei szerokość między sąsiednimi rzędami sięga 70 cm – aby ułatwić chwasty, na które odmiana Ariel jest bardzo wrażliwa. Natychmiast po posadzeniu ziemniaki należy dobrze podlać lekko podgrzaną wodą.
Opieka
Ariel jest dość bezpretensjonalną odmianą i nie wymaga skomplikowanych technik konserwacji. Zgodnie z charakterystyką widać, że uwielbia stabilne, obfite podlewanie i terminowe usuwanie chwastów na etapie małych pędów. Ziemniaki również nie są wybredne w kwestii karmienia, zwłaszcza na czarnoziemach.
Na obszarach o mniej żyznej glebie bardzo korzystne dla utrzymania plonów będą nawozy organiczne.
Rozwolnienie
Dla odmiany Ariel bardzo ważne jest rozluźnienie – odżywia kiełki tlenem, chroni je przed zimnem w przypadku gwałtownego spadku temperatury i skutecznie zwalcza chwasty. Ta procedura jest szczególnie ważna dla ziemniaków na etapie wzrostu.
Pierwsze rozluźnienie przeprowadza się, sądząc po cechach, gdy pojawiają się pędy – ostrożnie, tylko 7-10 cm, po czym ziemia jest okresowo poluzowana, nie pozwalając na tworzenie się gęstej skorupy wokół krzaków. W deszczowe lato rozluźnienie Arieli powinno odbywać się częściej niż podczas suszy. Należy również poluzować odstępy między rzędami, aby uniknąć kiełkowania chwastów.
Ściółkowanie
Cechy odmiany twierdzą, że ten ziemniak dobrze reaguje na karmienie próchnicą. Doskonale chroni uprawy przed zagrożeniami zewnętrznymi, nie uszkadzając ich. Ściółkę nakłada się natychmiast po posadzeniu Ariel. Warstwa humusu powinna mieć około 15 cm grubości.
Takie ściółkowanie ochroni elitarną odmianę przed bakteriami i większością chwastów. Jednak nigdy nie należy łączyć humusowej ściółki z nawożeniem azotem – oficjalny opis ostrzega, że wpłynie to negatywnie na plon Ariela.
Hilling
Średnio wczesne ziemniaki naprawdę potrzebują hillingowania, aby kiełki z powodzeniem przetrwały najtrudniejsze etapy dojrzewania. Pierwsze hillingowanie należy przeprowadzić, gdy tylko pędy Ariela osiągną długość 7-8 cm, są pokryte do góry ziemią, aby chronić je przed mrozem i bakteriami.
Za drugim razem cechy radzą skulić już uformowane krzewy odmiany o wzroście około 15-18 cm. Ziemia wylewa się na dolny poziom wierzchołków. W sprzyjających warunkach pogodowych powinno to wystarczyć, w przypadku przeziębienia – zabieg przeprowadza się również na samym początku kwitnienia Ariela.
Choroby i pasożyty
Odmiana elitarna rzadko jest dotknięta powszechnymi chorobami ziemniaka. Najlepszym sposobem na zminimalizowanie tego ryzyka jest jednak profilaktyka. Nasiona Ariela muszą być starannie posortowane i wytrawione przed zasadzeniem środkami przeciwbakteryjnymi.
Zgnilizna Fusarium
Na bulwach pojawiają się szarobrązowe, lekko zagłębione znaczenia. Fusarium atakuje ziemniaki przede wszystkim podczas przechowywania.
Aby nie stracić znacznej części zbiorów, bulwy odmiany Ariel po zbiorze należy traktować preparatem Maxim itp. o właściwościach przeciwgrzybiczych. Materiał siewny przed sadzeniem powinien być również marynowany i wygrzewany na słońcu.
Szuler
Choroba jest przenoszona na bulwy przez łodygę zakażoną bakterią. Na skrzyżowaniu ze stolonem pojawiają się pierwsze lekkie gnijące plamy.
Uratowanie plonów odmiany przed rozprzestrzenianiem się czarnej nogi pomoże w leczeniu zakażonych roślin nawozami o właściwościach przeciwpasożytniczych: popiół lub roztwór nadmanganianu potasu. Dokładne suszenie i utwardzanie Ariela na słońcu pomoże zapobiec infekcji podczas przechowywania ziemniaków.
Medvedka
Szkodliwy owad może pożreć bulwy odmiany i zepsuć ich prezentację. Trudno walczyć z niedźwiedziem. Jesienią, po zbiorach i od połowy kwietnia do samego września, odstrasza ją od stanowiska z ziemniakami.
Charakterystyki zalecają takie środki, jak skórki cebuli, gałęzie świerkowe, upuszczanie pułapek z kwasem w pobliżu. Istnieją również leki do zwalczania szkodników: Thunder, Medvegon itp.
Zbiór i przechowywanie
Ariel zbiera się w połowie sierpnia, kiedy większość wierzchołków jest już żółta. Na tydzień przed zbiorem cała nadziemna część ziemniaka jest przycinana do korzenia. Zbiór elitarnej odmiany, sądząc po jej cechach, odbywa się w słoneczny dzień, aby bulwy były dobrze wysuszone.
Plon jest przechowywany w chłodnej piwnicy, która może zapewnić swobodną cyrkulację powietrza.
Najlepiej rozłożyć go w drewnianych skrzyniach i przechowywać z dala od innych upraw. Co 3 tygodnie ziemniaki muszą być sortowane, a zepsute bulwy przesiewane.
Wniosek
Ogólnie rzecz biorąc, odmiana Ariel przedstawia się jako wspaniały, płodny i nie kapryśny ziemniak, z którego uprawą poradzi sobie nawet niedoświadczony hodowca warzyw. W wygodnej dla niego glebie odmiana w pełni uzasadni swoje wysokie właściwości i zapewni ogrodnikowi doskonałe zbiory.
